Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

I_am_the_one

Przepraszam że tak długo nie pisałam... Ale jakoś... nie mogłam.

Jest koniec września, chodzę do szkoły, jest ciężko. Brakuje mi na wszystko czasu, wracam do domu o 19... Padam.

Mam nowych znajomych...

I nową "miłość" za sobą. Tyle tylko że mi nie zależy, nie kocham, jedynie czuję sympatię. Był jakiś pociąg, ale on znikł, już go nie ma...

A On teraz cierpi... Sad

bo tak bardzo mu zależy, wciąż mi to powtarza, mówi że mnie kocha i że czeka tylko na mnie... Że jestem jego muzą...

Co ja mam zrobić... Sad

Rozmawiałam z nim, on to niby wszystko rozumie, ale kiedy pomyślę o tym co robię, jest mi jeszcze gorzej..

Nie chcę nikogo krzywdzić... bo sama wiem jak to bardzo boli... Sad

Ja wciąż walczę z tamtym smutkiem, nie ma dnia, kiedy bym o tym nie myślała... Obłęd.

Amarant

tabo

...

trudno jest cos tracic
jeszcze trudniej jest rwac cos osobiscie

boli

i czesc tego bolu nigdy juz nie mija

ale otworzy sie z czasem

male poletko bez bolu
na ktorym ktos moze zasiac jedno male ziarenko

z ktorego wyrosniemy

~ania89

Podobno w życiu warto jest myśleć o sobie. To chyba ważna umiejętność. Ja jej nie posiadam i zdaża się, że swoje szczęście przekłądam nad szczęście innych. Zdaję sobie sprawę, że nie zawsze jest to słuszne.

Weroniko, wlacz o siebie i o swoje szczęście, bo życie jest nasz. NASZE, nie innych

Pozdrawiam Cię bardzo mocno

I_am_the_one

Dziękuję Wszystkim za słowa otuchy...

Jesteście naprawdę potrzebni.

Smutek wciąż mnie trzyma. Do tego wszystkiego dochodzi uczucie ogromnego zmęczenia, samotności i zagubienia. Codziennie planuję sobie, co danego dnia chcę zrobić, to wszystko widzę oczami wyobraźni, ale kiedy przychodzi już czas, w którym mam wziąc się za te postanowienia, chociażby np. posprzątanie, czytanie.. COKOLWIEK, odechciewa mi się, rzucam wszystko i nie robię nic, tylko snuję się po domu, albo siedzę bezczynnie i tylko myslę... O czym... nawet tego nie wiem. Nie.. nie jestem leniwa. To co innego, jakaś blokada, jakaś niemożność... Sad

Chcę, ale nie mogę.

~ania89

Może warto skorzystać z pomocy specjalisty? Albo chociażby zajżeć do pedagoga szkolnego? Czasami może pomóc

Pozdrawiam

stefan

....jestem tuz obok w necie...

...jestem czasem szeroko zamknietymy oczyma...

czasem...

pozdrawiam...

...

Gość

Wczoraj zakończyłam znajomość z moim... "przyjacielem".. nie wiem czy nawet tak mogę to nazwać.

Fakt faktem traktowałam go jako najleszego przyjaciela, był zawsze przy mnie. Ale los pokazał, jaki jest naprawdę. Kiedy jemu było źle i miał problem, przychodził do mnie, płakał na moim ramieniu, zawsze znajdował u mnie pocieszenie, pomoc i wsparcie. Jednak kiedy od pewnego czasu zaczęło mu się ukłądać, po prostu o mnie zapomniał... Rozmawiałam o tym z nim, wielokrotnie prosił, bym mu dała szanse... Tych szans było chyba ze sto. Żadnej nie wykorzystał. Wczorajsza sprzeczka i ostra wymiana zdań coś mi uświadomiła. Z resztą, jak sam to określił "byłam na zastępstwo po tym, jak stracił >ją<. Poczułam się jak zabawka, zwyczajnie wykorzystana. Nawymyślałam mu, powiedziałam co o tym myślę, jak się czuję, że to mnie tak bardzo boli.

Obiecuję sobie, że już nigdy nie będę taka naiwna. Wciąż powtarzam sobie, że można ufać tylko sobie i z każdym dniem przekonuję się o tym.. niestety z bólem.

Znów mnie wszystko boli. Nie mam siły. Dotychczas myślałam, że to mój prawdziwy przyjaciel, ale po raz kolejny się rozczarowałam.

Czy świat rzeczywiście jest taki okrutny, czy to ja jestem takich pechowcem? A może wyolbrzymiam i robię ze wszystkiego aferę, bo przecież takie rzeczy są na porządku dziennym...?

Pomału przestaję już wierzyć w takie słowa jak prawda, przyjaźń, miłość. Wiem.. jestem młodą osobą i jeszcze wiele może mnie w życiu spotkać. Ale jakoś do tej pory zawsze wszystko kończyło się źle. mam się przyzwyczaić...?

W takim razie nie chcę tak żyć... ;(

stefan

rozowagora