Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[I_am_the_one]

Na początku chciałabym się przedstawić. Jestem Wercia. Po prostu. Nic więcej. Nastolatka z Poznania.

Napisanie tutaj to czysty impuls... ale mam nadzieję, że ten impuls pomoże mi wyjść z dołka, w którym niestety tkwię obecnie.

Złamano mi serce... tak starsznie... tak bardzo mocno... BOLI. Wyrwano mi je i wyrzucono w kąt... oszukano, zdradzono, skrzywdzono...

...Najgorsze jest to że wciąż kocham. I nie mogę znieść myśli, że już nigdy nie będzie tak jak kiedyś...
Jestem osobą, która bardzo szybko i bardzo mocno przywiązuje się do ludzi. Mam z tym problem. Bo właśnie teraz nie potrafię sobie poradzić. Kiedy spotykam kogoś, kogo mogłabym pokochać, robię to bardzo szybko i niestety bardzo bardzo bardzo mocno...
Jestem młoda, macie prawo sądzić, iż wiem mało o świecie i życiu, że jeszcze dużo mnie czeka... proszę... nie mówcie mi teraz tego w tym momencie.. nie teraz...

Starsznie mi źle. Nie mogę sobie znaleźć miejsca. Całymi dniami snuję się bez celu. Nie mam ochoty na nic, tylko spać. Spać, żeby nie myśleć i nie czuć. Nie wiem komu już wierzyć. Oszukiwano mnie.. przez tak długi czas.... co mam teraz zrobić ze sobą....? Uhm.... BOLI.

[I_am_the_one]

Nie wytrzymam już... Ciężko... Dlaczego zawsze mnie spotykają takie trudności, przecież nie zrobiłam i nie robię nikomu niczego złego, staram się zawsze postępować fair... Czy to źle...?

Wciąz nachodzą mnie te wszystkie myśli, wspomnienia i uczucie ogromnej niesprawiedliwości... która po raz kolejny mnie dotknęła. Przez to wsyztsko żyć mi się nie chce.

Pewnie wygląda to jak jakiś mały, nic nie znaczący, błahy problem... być może. Ale niemniej jednak mnie to wszystko bardzo boli... strasznie boli. Jak nigdy. Nie wiem co ze sobą zrobić, co myśleć... Czuję się tak bardzo źle. Nie mam nikogo, komu mogłabym zaufać. Już nie. Czuję się tak bardzo samotna. Choć otaczają mnie ludzie z każdej strony, czuję, że tak naprawdę jestem sama. Komu mam wierzyć...? Chyba tylko sobie choć ostatnio nawet samej siebie nie rozumiem i mam siebie wręcz dość. Nienawidze się. Kiedy rano wstaję i patrzę w lustro...widze szarego człowieka, pozbawionego jakichkolwiek wartości... Czuję się jak wrak, jak strzępek człowieka, jak jakies ścierwo czy zużyta zabawka rzucona w kąt...

[stefan]

witaj wercia...

razem razniej...


pomagamysobie naile umiemy...


pozdrawiam...


...

[narvana]

Wercia,

to, że ktos CIe skrzywdzil nie oznacza ze na to zaslugiwalas.
nie jestes przez to beznadziejna! czy, jesli - zalozmy hipotetycznie - oszukalabys kogos (zalozmy dodatkowo,ze nie celowo) , uwazalabys ze osoba oszukana przez Ciebie jest jakims zerem?
Nie. To nie Ty zadalas bol. Nie Ty uczynilas zle.
Ty jestes tylko wrazliwa. a moze i az.
i jestes czlowiekiem
a wiec czujesz
to calkowicie normalne i calkowicie dozwolone, ze teraz jest Ci zle.
Ale chodzi o to bys sie nie zaglebiala w tym cierpieniu , bo chodzi tu o Twoje zycie.
Czesto wyrzucanie z siebie tego co sie czuje pomaga
io uczy nas tez wyrazania swoich uczuc, emocji
- jak tylko bedziesz miec ochote to zrobic - pisz tu

[stefan]

[I_am_the_one]

Dziękuję.. za dobre słowa i za wsparcie.

Mam ochotę tu zostać i pisać częściej.. o ile tak można.

Właśnie mam taki moment, kiedy ogarnai mnie ogromna wściekłość pomieszana z żalem. Do cholery jakie życie jest podłe...! Czuję się tak źle. Nienawidzę swoich myśli, swojego bytu, swojego ciała, swojego jestestwa... Po prostu ogarnia mnie wstręt, kiedy myślę o sobie samej.

Jakże kruchą i nawiną osobą jestem... zawsze taka byłam.

[stefan]

[I_am_the_one]

Wczoraj miałam nawet dobry humor... aż sama się dziwię. Ale wieczorem, przed zaśnięciem znowu zaczęłam myśleć. W takich momentach tak bardzo bym chciała nie czuć.. Wciąż szukam odpowiedzi na pytanie, dlaczego to właśnie mnie wciąż życie rzuca kłody pod nogi...? Co ja takiego zrobiłam, kogo skrzywdziłam..? Dlaczego wszystkim naokoło się układa, tylko nie mi...? Może jestem za dobra..? Może też powinnam zacząć kłamać, oszukiwać, być chamska i zawzięta.? To chore. Nie rozumiem już niczego... Świat coraz bardzoej mnie przeraża, nie mam już ochoty wychodzić nawet z domu. Jestem tak bardzo rozczarowana...


..Zaak.. pozdrawiam

[~ania89]

Witaj Weroniko <cukierki dla Ciebie>

1. Bardzo dobrze, że trafiłaś tutaj i tutaj piszesz o sobie.

2. Cierpienie i ból nie patrzą na człowieka z perspektywy wieku. Uderzają w maleńkie dzieci, nastolatków, dorosłych i ludzi w jesieni życia. Dlatego nie miej poczucia, że Twoje problemy są mniej ważne tylko dlatego, że jestes młoda. Znam to uczucie

3. Z własnego doświadczenia powiem Ci: nie nienawidź siebie. Jeżeli znienawdzisz siebie, cały świat będzie przeciwko Tobie. Znajdź w sobię tą siłę do walki. Najpierw trzeba zaakceptować siebie.

4. Rozumiem Twoją gorycz, również zbyt łatwo przywiązuję sie do drugiego człowieka, dlatego tak często nas ranią. Ale bycie dobrym kiedyś zaowocuje. U kresu życia łatwo się nam bedzie z niego rozliczyć. Tym na pozór silnym i twardym ludziom, którzy łamią wszelkie zasady niekoniecznie przyjdzie to z łatwością. Dlatego pozostań sobą, nie zmieniaj się.

5. Problem który Cię spotkał zapewne długo jeszcze będzie palił Twoje serce ale walcz z tą krzywdą. Wiem, że to wyświechtany tekst ale postaraj się żyć normalnie. Bo zapewne zapomnieć sie nie da. Staraj się czerpać przyjemność z życia. Chociaż przez chwilkę. Ja wczoraj spedziłam wspaniały dzień z przyjaciółką. Dzięki niej, po powrocie do domu, po raz pierwszy od wileu miesięcy zasnęłam szczęśliwa i spokojna. Dlatego postaraj się cieszyć tą częścią życia, której nie zabrało Ci jeszcze cierpienie.



Pozdrawiam Cię serdecznie

[stefan]

prosze ... jak nie masz sily sie odezwac,
nie masz sily pisac... witaj wchodzacch do nas tylko...
pomozesz nam... wiemy ze w depresji jest ciezko...
wiekszosc z nas jest chora... pomoz nam ...prosze...
tylko witaj gosci... albo czasem postaw 3 kropki
...to nasz znak ze jestes czytasz
wspierasz nas ale sily nie masz pisac...
pomagamy sobie na ile potrafimy
...te 3 kropki znacza wiele jako 1 krok...
pomozesz nam...? prosze...


...