Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

kokolinka486

Moluś ciężko jest pisać o sobie -wiem to doskonale, ale gromadzenie emocji w sobie nie przynosi nić dobrego.
Dojrzałaś w rodzicach wrogów - i jak się z tym teraz czujesz, jakie emocje się pojawiły ?

ewa 67

Molka , mam podobne doświadczenia z rodzicami . Bardzo szybko , za szybko musiałam radzić sobie sama ze swoimi problemami chociaż nie byłam na to gotowa .
Nie czuję do nich złości ale również nie mam i nie będę miała do nich uczuć jakie powinno mieć dziecko do rodzica . To nastepstwo ich postepwania .

Dla nas powinno być ważne co zrobić z tymi doświadczeniami aby nie zabierały radości zycia czy były hamulcem w dobrym , osobistym rozwoju .
W takim ponownym układaniu tych spraw na pewno może pomóc psycholog .

ZamowLeki_pl

Konkretne niepowodzenia i brak oparcia w bliskich doprowadza do tego, że złość przelewamy na daną osobę/osoby. Nie można jednak mówić o sobie w negatywnych kategoriach, nawet jeśli w czymś zawiniliśmy - nikt nie jest idealny.

molka

Kokolinka, dociera to do mnie już od kilku lat, niestety o wiele za późno, jestem już tak zniszczona. Nie wiem jak mogłam tego wcześniej nie dostrzegać, jak mogłam przez tyle lat nie zauważyć do czego to zmierza? jak to w ogóle możliwe? czemu jestem taka głupia.
Czuje do nich żal i nienawiść, chyba coraz większą. I jestem przerażona, że coś takiego w ogóle jest możliwe- takie pranie mózgu, że nie potrafiłam dostrzec takich faktów, bo oni wbijali mi do głowy co innego i ja ich "mądrości" przedkładałam nad swój rozum i nad prawdziwą prawdę. Do tej pory jest to dla mnie szokujące, nie wiem jak mogłam dać się tak ogłupić??

Ewa, u mnie problem jest taki, że nie mogłam sama rozwiązywać swoich problemów, ja nie miałam prawa się rządzić, ja w ogóle nie miałam prawa mieć problemu, chyba, że oni sami coś za problem uznali... gdy coś wychodziło ode mnie lekceważyli to, negowali, matka często wyśmiewała i drwiła i wmawiała mi, że problemu NIE MA, z poparciem ojca. Nie dość, że sami nie chcieli pomóc to robili tak, żebym sama nic nie zrobiła. A ja niestety się temu poddawałam.
Z dwojga złego wolałabym żeby w ogóle się mną nie interesowali, żebym od dziecka mogła robić co chcę i jak chcę, żebym wiedziała, że jestem zdana na siebie i muszę sama decydować o sobie. Ale w moim domu to była zbrodnia, nie miałam prawa, i ja w to wierzyłam.

W ogóle wydaje mi się, że większość przypadków depresji, nerwic itp. ma swoje źródło w dzieciństwie, w rodzicach.

ewa 67

Molka , ani jedno ani drugie rozwiązanie nie jest dobre , jest destrukcyjne i min. z tego powodu jesteśmy tutaj .
Trzeba jednak zawalczyć o siebie , o swoją przyszłość . Warto Moleczko . Może powinien pomóc psycholog ? .

Ja też wyznaję teorię , że to co dzieje się z nami teraz ma źródło w dzieciństwie . W uwolnieniu się od tego może pomóc specjalista . Pozdrawiam Cię serdecznie .