Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

stefan

pozdrawiam...

...

sowa

rozstania, heh......... Sad

znów popłynęły nasze wspomnienia gdzieś tam po czwartej pustej butelce....
ja juz sie nie wzruszam czasem tylko
pozdrawiam Cię Amarant, trzymaj sie

Amarant

Dręczą mnie od dawna koszmary, mimo to sypiam tak długo jak to tylko możliwe, nie przeszkadza mi już nic,
mam wieczystą nadzieję, że w końcu po prostu się nie obudzę.
Jest.. spokojnie..
Ten spokój mimo krzyków i łez obejmuje mnie mocno
taka prosta beznamiętność obojętność do życia do upływu czasu..

wczoraj przez głupi przypadek matka zobaczyła sznyty
i taki tekst
>ja ci to pasem z głowy wybije<
a reszty to już nawet tu nie powtórzę
jakby mi to wielką przyjemność sprawiały te niegojące się rany..

i coś rozrywa ten spokój
ja nienawidzę ich
wszystkich ludzi nienawidzę bez wyjątku

FUNIKA

dzisiaj dopiero powrocilam tu..przeczytalam...
mialam podobnie,ale sie nie cielam-boje sie ran i sladow jakie zostawiaja.
Ale nei raz bylam na krawedzi,szczegolnie w przeciagu ostatnich kilku mcy,ale jak widzisz po moim blogu zmienia sie wszystko.
Jestem z Toba

tabo

tabo przytula i jest

Halcion

Ja też jestem.
Teraz i w przyszłości też będę,
bo mam nadzieję, że już
nie złamią mnie myśli samobójcze,
a przynajmniej nie z taką siłą, jak miesiąc temu.

Cięcie się... Samookaleczanie... Tatuaże...
Skąd ja to znam...
To były i nadal bywają
nieodłączni towarzysze mojego życia.
Żyletka, kawałek szkła, ostra igła do zastrzyków,
aby pogłębiać i rozszarpywać
jeszcze nie zagojone rany...
2 lata temu ciąłem sobie lewe ramię żyletką
po same mięśnie.
Kiedy brakowało już miejsca,
otwierałem stare rany, nie nadążając
ze zmianą opatrunków,
więc wpychałem głęboko w sznyty
całe kawałki ligniny i bandażowałem prowizorycznie,
bo nawet w pracy, korzystając z wolnej chwili,
szedłem do toalety i tam się "operowałem"... Rolling Eyes

To było tak silne, że kiedy tego nie robiłem
dzień lub dwa, to czułem wręcz wyrzuty sumienia.
Przestałem dopiero wtedy,
kiedy bliska mi osoba weszła niechcąco do przedpokoju,
gdzie się przebierałem,
i zobaczyła tę łapę, zawiniętą w przeciekające bandaże.
Wtedy poczułem się tak,
jakbym rozszarpał jej serce jakąś niewidzialną żyletką...
Przestałem.
Ale wytrzymałem tylko do 1.06.2007 r.
Kiedy w szpitalu chciałem zniknąć już na zawsze,
ale się nie udało, bo mnie odratowali.
Narazie nie wiem, czy mam się z tego cieszyć,
czy też do końca życia przeklinać pielęgniarkę,
która weszła wtedy do WC i narobiła rabanu.
Narazie nie wiem nic.
Jestem zbyt skołowany i zdezorientowany,
aby myśleć o tym, co przyniesie przyszłość.
Podobno
"Nawet po najcięższej burzy zawsze zaświeci słońce."

Czy moja burza będzie jeszcze trwała...?
Czy już ma się ku końcowi...?
Nie wiem...

Trzymaj się, Amarant,
bardzo Cię pozdrawiam.
Ciebie i wszystkich pozostałych Forumowiczów.

tabo

tabo i tak odratuje

burza przechodzi potem lepiej potem znowu burza

tabo dziekuje za te pielegniarke, za ciebie i ze jestes z nim jakos

przytulamy cie z amarant

stefan

pozdrawiam...

...

Amarant

Kolejny raz jestem tu
kolejny raz, a przecież nie powinnam
Boże, dlaczego....

Wczoraj miałam umrzeć, a ja muszę nadal żyć
to wszystko miało już się skończyć, a ja znow się obudziłam i wróciły mysli
przekonałam się ,że nie umiem sama sobie pomóc
nie pomogli mi rodzice, lekarze, ludzie na forum
a teraz nawet ja nie potrafiłam zakończyć raz na zawsze swoich kłopotów

nie udało się

nie wytrzymały tego nerwy, zatrzymała mnie ta głupia ludzka bariera, by nie czynić sobie krzywd
a ja chciałam
planowałam i mialo tak być

Boże....
dlaczego....

jestem rozbita... zawiodłam się nawet na własnym nałogu- coz gorszego może być...

nie potrafiłam

po tej probie została mi głeboka rana, nie tak jednak głęboka, by ukoić ból, i pamięć w myślach kilku osób...
teraz i Was
rodzice nie dowiedzą się

tak jak teraz nie czułam nigdy

właściwie to nie wiem, co pisze

przepraszam

wrociło dawne forum, tyle sie wydarzyło, ja nie czuję w związku z tym nic, sama nie wiem, co dzis pisalam i mowilam

powinnam byla wtedy umrzec

stefan

amarant ... nie wiem co napisac ci...
wiesz...
ja wiem...
robilem podobnie...
malo dobrze...
napisze tyle ze rozumiem twoja depresje...

jestem...

czytam...

pomysl amarant czasem o nas z pokoju depresja ...
z forum...
nielatwo nam a jednak ...
wszyscy razem mega dola nie dostaniemy...

poratujemy sie jakos...

mysle ze tak...

juz tyle przeszlismy...

odzyskalismy nasze forum z kopii bezpieczenistwa...

forum zyje jako tako tak jak my...

pozdrawiam cie amarant....

pisz prosze na forum... to czasem pomaga...

czasem pomaga...

...