Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

kokolinka486

Przyjmując leki stosowane w leczeniu schizofrenii (i wszystkie inne) warto zdawać sobie sprawę z zagadnienia bilansu korzyści - koszty przyjmowania leku.

Każdy lek stosowany jest dlatego, że leczy lub przynosi poprawę w jakiejś chorobie. Leki przeciwpsychotyczne leczą objawy psychozy w przebiegu schizofrenii i w dużej mierze zapobiegają jej nawrotom. Leki na nadciśnienie normalizują ciśnienie krwi i zapobiegają jego powikłaniom (jak zawał, wylew). Insulina kontroluje poziom glukozy we krwi i zapobiega powikłaniom cukrzycy. I tak jest w odniesieniu do wielu leków. Zawsze obecny musi być element korzyści, zysku dla pacjenta z przyjmowania leku.

Drugim elementem (którego producenci leku i lekarze wcale nie lubią i woleliby, żeby go nie było) są działania niepożądane leków i możliwe powikłania ich przyjmowania. Jest to drugi element, czyli element kosztów leczenia (mówimy czasami o „tolerancji leczenia”). Czasami podawanie leku wymaga wykonania badań na wstępie leczenia lub powtarzania badań w jego trakcie. Czasami jeśli przyjmuje się dany lek trzeba przestrzegać pewnych zaleceń co do diety lub innych ograniczeń. Leki przeciwpsychotyczne mogą powodować różne działania niepożądane, w zależności od konkretnego leku. Leki na nadciśnienie także powodują działania niepożądane. Przy leczeniu cukrzycy trzeba kontrolować jej poziom i wykonywać wstrzyknięcia leku. Tak po prostu jest.

Każda substancja lecznicza może u niektórych osób powodować jakieś działanie niepożądane lub jej przyjmowanie wiąże się z pewnymi obowiązkami lub koniecznością pamiętania o czymś, a czasami ze zmianą trybu życia (diety, aktywności). Każdy lekarz chciałby aby ta strona kosztów była jak najmniejsza lub nie było jej wcale. Jednak „cudownych pigułek” jeszcze nie wynaleziono. Każdy lekarz wolałby móc powiedzieć - „to jest bardzo skuteczny lek i nie powoduje żadnych działań niepożądanych”. W realnym życiu tak jednak nie ma. Ani w sklepie, ani w aptece, ani w pralni – nie można dostać czegoś za nic.
Toteż leki stosowane w leczeniu schizofrenii i innych chorób oceniane przez ich producentów i lekarzy są pod względem bilansu korzyści – koszty. Oczywiście korzyści muszą wielokrotnie przeważać nad kosztami. To znaczy, że lek daje u większości osób bardzo duże korzyści, przy niewielkich kosztach.

Ewidentne jest to w cukrzycy – lek umożliwia to, że pacjent w ogóle żyje, inaczej by umarł. Nie mniej jednak musi przestrzegać diety, kontrolować poziom glukozy we krwi, wstrzykiwać sobie insulinę.

Podobnie jest w schizofrenii i psychozach. Przyjmowanie leku umożliwia przeżycie wielu osobom, które bez leku zginęłyby (popełniły samobójstwo, zagłodziły się, stały się ofiarami własnej lub cudzej agresji). Istnieją badania naukowe, które potwierdzają, że dużo mniej osób popełnia samobójstwa jeśli są leczone środkami przeciwpsychotycznymi z powodu schizofrenii. Także i w tym sensie przyjmowanie leków pozwala bardzo bezpośrednio na przeżycie. Przyjmowanie leku umożliwia wielu osobom dobry poziom funkcjonowania, kontaktowanie się z innymi ludźmi, mieszkanie w rodzinie, niektórym pracę i naukę. Bardzo wyraźnie zmniejsza ilość nawrotów choroby i konieczność trafiania do szpitala.

W przypadku niektórych osób koszty leczenia mogą być wyższe niż zazwyczaj. Na przykład pojawia się jakieś silne działanie niepożądane leku. Jeśli tak jest, należy lek zmienić ale nie należy zaprzestać leczenia. Na szczęście lekarze dysponują wieloma lekami stosowanymi w leczeniu schizofrenii i innych psychoz i jeśli któryś lek daje niekorzystny bilans korzyści i kosztów terapii, można go próbować zamienić na inny.

Czasami niektóre osoby widzą tylko jedną stronę omawianego tu tematu – czyli tylko stronę kosztów, działań niepożądanych, ograniczeń związanych z leczeniem. Wtedy widzą tylko część całości obrazu leczenia. Podstawowe znaczenie ma to, żeby zobaczyć całość obrazu. Trzeba zobaczyć i zrozumieć, dlaczego lekarz zaleca przyjmowanie leku (jak groźna może być sama choroba, zachowania w jej trakcie i jej następstwa dla rodziny, dla życia, dla samego leczonego). Leki nie są zalecane przez lekarzy bez przyczyny. Są zalecane ponieważ leczą poważną i czasami bardzo groźną dla pacjenta i jego otoczenia chorobę. Warto zobaczyć co daje przyjmowanie leku, czego pozwala uniknąć, jakie są korzyści z jego przyjmowania. Dopiero ocena całości obrazu zysków i kosztów leczenia pozwala na stwierdzenie, że lepiej się leczyć i prowadzić w miarę możliwości zwykłe życie, niż nie leczyć się i chorować.

Dawniej osoby leczone były bardziej przyzwyczajone do ponoszenia kosztów leczenia. Można sobie przypomnieć, że dawne lekarstwa musiały być gorzkie. W ten sposób człowiek był pogodzony z myślą, że się leczy, że leczenie może być „niedobre” ale że za ten koszt uzyskuje zdrowie. Obecnie różne leki i syropy mają smak malinowy lub waniliowy. To na pewno dobrze, lepiej niż miałyby być wstrętne. Takie podejście do leczenia przekazuje też osobie leczonej informacje, że leczenie ma być „łatwe, miłe i przyjemne”. Czasami tak może być ale nie zawsze. Czasami lekarstwo w jakimś sensie dosłownym lub przenośnym musi być „gorzkie”, ponieważ innego jeszcze nie wynaleziono.

Tak więc samo skoncentrowanie na działaniach niepożądanych lub innych dolegliwościach związanych z leczeniem jest postawą jednostronną. Warto zdać sobie i innym pytanie – co zyskuję jeśli biorę leki, co byłoby ze mną gdybym ich nie brał?

Autor opracowania:dr n med Sławomir Murawiec, Instytut Psychiatrii i Neurologii
Adres www źródła:www.psychiatria.pl

kokolinka486

Często zdarza mi się słyszeć od osób leczonych takie zdania „jak odstawię leki to będę zdrowy”, lub„jak biorę leki, to
znaczy, że jestem chory”.

Do dziś taka opinia wywołuje we mnie zdziwienie, choć teraz rozumiem jej mechanizm lepiej, niż podchodziłem do tego kilka lat temu.
Z punktu widzenia lekarza sytuacja jest dokładnie odwrotna niż opinia zwarta w tym zdaniu. Właśnie przeciwnie:

jeśli osoba leczona odstawi leki to będzie chora, może nastąpić nawrót choroby, a nie będzie zdrowa.

Zdanie to jest więc najzupełniej odwrotne od myślenia o lekach, jakie wydaje się naturalne.Czasami osoba, która myśli w ten sposób przerywa leczenie. To nie oznacza najczęściej, że automatycznie staje się
zdrowa.

Bardzo często po przerwaniu leczenia pojawia się zaostrzenie choroby, konieczność ponownego przyjmowania leków, często potrzeba trafienia do szpitala.

Rzeczywistość nie poddaje się takiemu magicznemu myśleniu.
Na czym polega myślenie magiczne?Obserwujemy je na co dzień. Chyba jednym z bardziej znanych jest wiara w pecha po przebiegnięciu czarnego kota czy wiara w nieszczęśliwy numer „13”. Może polegać na tym, że ktoś wierzy, że jeśli zrobi coś mało znaczącego, to uda mu się większa, ważniejsza rzecz (na przykład jeśli włoży czerwoną bieliznę i dostanie kopniaka przed egzaminem maturalnym, to zda ten egzamin). Jest to jeden z wielu przykładów.

W tym myśleniu zawarte są dwa elementy:
- jeden to jakiś przedmiot lub jakaś czynność.
- drugi to poważny problem, zadaniedo rozwiązania, spodziewane niebezpieczeństwo.

Jedno z drugim jest połączone czymś, co można nazwa„przemieszczeniem lęku” i„przemieszczeniem znaczenia”. Przykładowo: Młody człowiek boi się matury. Gdyby się jej bardzo bał to ten lęk mógłby go sparaliżować. Łatwiej więc
myśleć o czerwonej bieliźnie i kopniaku, co ma magicznie
zapewnić jej zdanie. Lęk przed egzaminem i znaczenie tego egzaminu zostają przemieszczone z jednego wydarzenia na inne, łatwiejsze. Już nie boi się matury, tylko czy dostanie przed nią kopniaka na szczęście. Podobny mechanizm działa w sytuacji, gdy ktoś idzie na ważne spotkanie, więc koncentruje się aby przedtem coś zrobić, coś założyć co ma przynieść mu szczęście, pójść określoną drogą i tak dalej.

W przypadku osób, które są leczone z powodu choroby takiej jak schizofrenia może zachodzić podobny mechanizm. Zasadniczym problemem tych osób jest wystąpienie choroby, konieczność leczenia, czasami pobyt w szpitalu. Często problemem jest trudność w myśleniu o sobie jako o kimś chorym. Nie jest łatwo pogodzić się z taką myślą: że się zachorowało, że się było w szpitalu, że lekarz zalecił przyjmowanie leków. Pogodzenie się z tym wszystkim to często bardzo trudne zadanie psychologiczne. Wywołuje ono czasami bunt, niezgodę, myśl „to nie może być prawda”.

Może się pojawiać wtedy myśl magiczna,„odstawie leki
i wszystko będzie jak dawniej”.Tak jakby odstawienie leku
miało anulować, unieważnić problem, sprawić jakby problemu nie było. Tak jakby człowiek chciał zamknąć oczy żeby czegoś trudnego nie wiedzieć. I odstawienie leków jest wtedy taką próbą magicznego zamknięcia oczu. Mówiąc „jak odstawie leki to będę zdrowy” ktoś taki mówi „nie chcę widzieć, że coś mi jednak jest, że powinienem się leczyć.” Wtedy uzasadnia to magicznie „to leki są problemem, a nie choroba.”
Doświadczenie uczy, że niestety najczęściej tak to nie działa. Zaprzeczanie problemowi nie powoduje jego zniknięcia. W tym przypadku jest nawet gorzej. Zaprzeczanie problemowi i zaprzestanie leczenia – powiększa problem. Może się pojawić się nawrót choroby i osoba ponownie znajduje się w szpitalu.

Przerwanie leczenia przeciwpsychotycznego nie powoduje, że człowiek staje się automatycznie zdrowy. Bo to nie leki leżą u podłoża wystąpienia choroby. Jest dokładnie odwrotnie, najpierw jest choroba, a potem konieczność przyjmowania leków. Przerwanie leczenia ma przeważnie taki skutek, że choroba nawraca. I wtedy okazuje się, że pomimo, że ktoś nie brał leków, to jego problemy nie zniknęły. Jeśli ktoś myśli więc tak jak to powyżej przedstawiono, warto więc aby zdał sobie sprawę, że takie myślenie odwraca rzeczywistą zależność między przyczyny, a skutkiem.

Autor : Dr med. Sławomir Murawiec

źródło :,,Odnaleźć drogę 04,, artykuł ,, Magiczne myślnie o lekach,,

Woolmer · Wysłany: Czwartek 10:26:50, 26 Marzec 2015, Czwartek , 84 Temat postu:

Choroba afektywna dwubiegunowa - choć w jej przebiegu występują stany depresyjne - jest czymś odrębnym od zaburzeń depresyjnych nawracających (nawracającej depresji). Różni się także w oczywisty sposób od schizofrenii. Z klinicznego punktu widzenia choroba afektywna dwubiegunowa przejawia się głównie występującymi naprzemiennie okresami depresji i manii (lub hipomanii). Dawne nazwy tej choroby to choroba maniakalno-depresyjna i cyklofrenia.