Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

loose_eye84

Wakacje roku 2005 były dla mnie bardzo trudne. Wprawdzie udało mi się pomyślnie skończyć sesję ciągłą (7 egz. i 4 zal. z oceną), ale jej skutki miały mi się jeszcze dać we znaki. Zerwała ze mną dziewczyna mająca problemy z psychiką i przyjmująca leki. Bardzo starałem się jej pomóc, jednak z jakiegoś powodu nie chciała być ze mną. Los podsunął mi wtedy moją ukochaną sprzed kilku wcześniejszych lat, mieszkającą daleko moją platoniczną miłość. Pisaliśmy do siebie listy i zapowiadało się na piękny, romantyczny związek. Wyjechałem wtedy z miejsca studiów do rodziców i do mojego młodszego brata nosząc się jednocześnie z zamiarem odwiedzenia mojej "jedynej". W domu rodzinnym spotkała mnie przykra wiadomość - do mieszkania wrzucono pijanego ojca do domu w dniu 25-tej rocznicy ślubu rodziców. Musiałem stać się dorosły pełną gębą, by udźwignąć biedę alkoholizmu i dać pocieszenie mamie.
Wyjeżdżając do mojej ukochanej spodziewałem się wielu rzeczy, jednak fakt, że słyszała "głosy" i odstawiła leki przerósł moje oczekiwania. Mówiła, że ma dodatkowo problemy z ojcem, który nadużywał alkoholu. Postanowiłem, że pomogę jej moją miłością. Musiałem jednak wrócić do domu; pozostał nam kontakt telefoniczny i listowny. Napisała do mnie niedługo potem, że chyba się pomyliła co do mnie i, że nawet za mną nie tęskni. Byłem przerażony i zszokowany. Obwiniałem o wszystko jej chorobę.

Moi rodzice nie rozmawiali ze sobą. Patrzył na to mój 12-toletni brat. Sytuacja robiła się ciężka. Postanowiłem uciec do książek. Czytałem prozę rosyjską z XIX w. Wczuwałem się w role bohaterów, którym nic w życiu nie wychodziło - uważałem się za niedojdę.
Po pewnym czasie postanowiłem walczyć z poczuciem klęski. Otrzymałem jak gdyby nagły zastrzyk energii. Wróciłem do mojego mieszkania studenciego, wyrzuciłem z niego mojego współlokatora, kilka dni poświęciłem na sprzątanie i zacząłem szukać pracy na wakacje. Udało się znaleźć kiepską robotę, ale na dwa tygodnie do rozpoczęcia roku akademickiego nie było nic lepszego. Byłem jednym z przodujących pracowników w mieście.
Po rozpoczęciu zajęć na uczelni zacząłem błyszczeć. Dużo pracowałem, miałem świetne oceny, pracowałem więcej niż kazały wymagania. Postanowiłem zmienić image - zacząłem ubierać się elegancko. Poszedłem do mojego byłego pracodawcy sprzed dwóch lat i bezpardonowo prosiłem o przyjęcie mnie na stanowisko kierownika. Ustosunkowano się do tej prośby pozytywnie, jednak ja zrezygnowałem chcąc zająć się studiami.
W głowie pojawiła mi się kolejna kobieta - oddana przyjaciółka sprzed lat. Pomyślałem, że ona mnie kocha od bardzo dawna, a ja tego nie zauważam. Postanowiłem ukierunkować moje życie tak, bym był godnym jej partnerem.
Postanowiłem wziąć udział w konkursie i napisać esej. Do wygrania była duża ilość pieniędzy. Bardzo zależało mi na jak najlepszym poziomie pracy, by wygrać dla mojej kobiety. Zacząłem niezwykle mocno zagłębiać się w temat, analizować. W moich przemyśleniach wyszedłem poza ramy tematu i zacząłem dużo myśleć o świecie w ogóle. Próbowałem rozważać rozmaite jego warianty, odrzucać wpojone od dziecka dogmaty. Wychodziło mi to nadspodziewanie łatwo; czułem, że dokonuję odkrycia. Przeżywałem olśnienia.
Doszlifowaną pracę miałem wysłać zaraz po zarobieniu łatwych i dużych pieniędzy na pewnym spotkaniu handlowców. Wcześniej już moje teorie zmusiły mnie (to się nazywa "ugłośnienie myśli") do pójścia do kościoła w celu zostania księdzem - bo kobiety to diabły, do parokrotnego zdjęcia spodni na uczelni - bo cały świat chodzi nago i uprawia miłość kiedy ja nie patrzę oraz czeka na moją nagość i do udaremnionej próby samobójczej - bo skoro życie jest grzechem i należy je możliwie szybko przerwać. Na spotkaniu handlowców również się rozebrałem co miało w moim odczuciu być moją ostatnią szansą na zachowanie życia. Czułem, że cały świat ma mnie dość, że większość ludzi w tamtej chwili miało mnie dosyć i życzyło mi śmierci. Uciekłem ze spotkania z handlowcami.
Do szpitala zabrała mnie siostra. Przed nią też zdjąłem spodnie. Wszystko miało miejsce pół roku temu. Powyżej opisane wydarzenia przyczyniły się w międzyczasie do pojawienia się u mnie depresji, ale to już inna historia.

Ten tekst miał za zadanie w końcówce zaskoczyć czytającego, tak jak mnie zaskoczyła choroba. To zło przychodzi nagle, trzeba być czujnym, mieć kontakt z bliskimi, a w razie wątpliwości co do stanu zdrowia udać się do lekarza.

solstice

ekhym .. nie wiem co napisać. powiodło ci się to zasskoczenie Smile

. ale nie napisałeś co w końcu z twoim esejem?... ja pozdrawiam cie serdecznie i życze nigdy więcej takich zaskoczeń:)papa

BratJezusa

Loose bardzo ciekawa historia.Napisz coś o przebiegu swojej choroby. Cieszę się że jesteś z Nami.Życzę Ci byś trafił w końcu na tą jedyną,drugą połówkę.Tak to prawda do szczęścia potrzebujemy prawdziwej miłości i fury pieniędzy niestety!!!Pozdrawiam.[/list]

stefan

jestem , czytam , mysle, pozdrawiam

ania35

Losse..ten motyw o prozie rosyjskiej....myślę że to,co czytamy ma niewątpliwie wplyw na nas samych,na nasz stosunek do świata,do siebie.....ja np,zaczytywałam się w bursie wojaczku stachurze...z prozy moim ulubionym pisarzem byl marek hłasko...czytałam wszystko co zawierało jakieś mroczne elementy..literatura rosyjska jest piekna ale tragiczna...życie też jest piekne ale..bywa tragiczne.....jednak ,jak mówi mój kolega-tyle uroku w tym mroku-

solstice

loose czytam twoją historię juz któryś raz.. chyba teraz jest już lepiej z tobą, prawda? cisze się jeśli dobrze myślę... życzę powodzenia .. trzymaj się...

andrzejw77 · Gość

mnie choroba dosiegla jak spelnilem swoje wszystkie marzenia zostalem kierownikiem sklepu ozenilem sie kupilem auto i nagle proba samobojcza stracilem wszystko teraz jestem na rencie i trwam w letargu nie wiem co bedzie ale zgadzam sie z toba przychodzi choroba w najmniej oczekiwanym momencie pozdrawiam andrzejw77

stefan

.

czytam pozdrawiam

.

stefan

ZAPRASZAM MIŁO DO POKOJU >>>> depresja <<<<< pomagamy sobie przez rozmowe, czasem zartujemy sobie ale zawsze jestesmy gotowi pomagac i rozmawiac z potrzebujacymi, łączą nas wspólne smutki dziekuje ze odwiedzacie pokoj depresja - zostan z nami. Sam nie jestem w stanie pomagac wszystkim, mozesz byc i słuchac w milczeniu , nasze forum dyskusyjne: >>>>> www.leki.fora.pl <<<<< tam jest bolesa prawda zapraszam zaak333 :]

solstice

loose... może ty wiesz coś o leku rispolept...?