Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[monika]

[link widoczny dla zalogowanych]

[stefan]

fajna stronka polecam

[solstice]

ano fajna rozesłałam już wszystkim znajomym

[betoniarka]

[quote="zyon"]ja sie chowam,gram,jestem wesoly niby szczesliwy,ale robie to dla innych.Niechce zeby ludzie widzieli ze jestem slaby,zmeczony,nie moge tego okazac i dlatego stwarzam pozory szczesliwego ludzia,ale wtedy nie jestem soba.

ja kiedys tak robilam. udawalam ze wszystko jest w porzadku, a tak naprawde czulam inaczej. teraz juz tak nie robie, nie potrafie nie mam sily udawac. a to tylko powoduje ze zniechecam do siebie ludzi i tych obcych, ewentualnych nowo poznanych, i tych juz troche znanych. kto chcialby sie zadawac z takim ponurakiem jak ja. niezadowolonym ze swojego zycia.

[solstice]

udawanie nie jest dobra droga.. mnie nikt nie lubi.. chociaz sie staram udawac... nawet udawac nie potrafię...

[zyon]

Sa w moim zyciu takie dni,gdzie wszystkich bym pozabijal,niewiem dlaczego,nieraz sie nad tym zastanawiam i mysle sobie ze to dlatego ze ci wszyscy ludzie dookola nie czuja sie tak jak ja.Sa szczesliwi,usmiechaja sie,niekiedy ja do nich tez,ale to jest sztuczne z mojej strony.Meczy mnie to.Usmiecham sie,a w sobie,w swoim sercu jestem smutny,niewiedziec dlaczego.Moze tak juz musi byc,moze to jest wada wrodzona.Nie jestem szczesliwym ludziem,niewiem jak to jest byc szczesliwym.Chcialbym chodz przez chwile poczuc szczescie nawet jesli mialaby to byc ostatnia chwila mojego marnego zycia.

[stefan]

szczescia ci zycze z calego serca, potrafisz........

[dopamina6]

hej! Tego co chciałabym powiedziec jest ogrom.Tyle emocji, tyle łez, wysiłku, niemoc zabija.Cóz, ja ..... rozbita rodzina, dziadkowie i swiadomosc od zawsze ze zdana na siebie.Pokazac całemu swiata ze jestem cos warta.Poznałam GO gdy miałam 16 lat, razem do szkoły, razem zamieszkalismy, RAZEM.13 lat wspólnego zycia, trudnego, sami zdani na siebie a wszystko ZA SZYBKO za wczesnie.Choroba(czy lakectwo) moje nie dawało specjalnie nadzieii na dziecko.I udało sie!!!!!!!!!!! BOZE radosci i łzom nie było konca,Płakałam czy dam rade, bez wzorca matki, bez opieki niczyjej, przyjaciel-maz powiernik, opiekun tyle przymiotów mogłam mu przypisac.Był całym moim swiatem.Urodziłam córeczke wspaniała.Potem nastepuje 1,5 ROKU samotnosci i wyniszczania psychicznego-MOLESTWONIANIA.Wychodziłam TYLKO na spacer z dzieckiem, wszystko robiłam w biegu, płakałam, a On rzucał mi ksiazke ze słowami "masz poczytaj masz depresje poporodowa" Nic nie rozumiałam.Po 9 dniach po cesarskim cieciu pchałam wózek po muldach z zakupami.JEGO nie było.Nie było nikogo.Ale zaciskałam zeby, myslałam DLACZEGO miłosc przeciez ŁACZY nie dzieli!!Tyle lat oczekiwania.Zaciskałam zeby i dalej, i dalej.Robił awantury o wszystko zycie stawało sie koszmarem a ja w srodku pomiedzy córka a nim, miłoscia i sensem mojego zycia.I stało sie!!! Poprostu instynkt zadziałał, w jednej chwili.przez 2 lata zyłam w trójkacie DWA LATA kiedy byłam w ciazy, rodziłam, itd.Czy ktos to rozumie?????????Głaskał mój brzuch z dzieckiem pod sercem, uciekał z domu na noc przez 2 lata piepszone a mnie i ja trzymał w zamknieciiu.JAK MOZNA BYC TAK NIC NIE WARTYM??? dla mezczyzny, kobieta ciezarna z JEGO WYCZEKIWANYM DZIECKIEM???????? Leki leki leki . Moje leczenie nie przebiega tak jak powinno.Nie moge korzustac z poradni psychologa, psychitry bo mi ja odbierze(córke)musze na niego patrzec.Wiecie czego chce o czym mówie nieustannie??? Che ponad wszystko ZOBACZYC te kobiete, która sama bedac matka i zona miała swiadomosc MOJEJ SYTUACJI i zrobiła cos takiego.Jej sumienie jest dokładnie BIAŁE niczym nie skalane.Prosze i wołam do niego POMÓZ MI, POMÓZ NAM.Tylko patrzy na mnie toczy bezsensowne spory. PATRZY JAK UPADAM.Musze wychowac córke ale błagam pomózcie mi nie mam siły by zyc.Leki to nie wszystko ........

[stefan]

pozdrawiam

[Iris69]

Dopaminko to bardzo smutna historia,po czesci rozumiem jak sie czujesz.Mnie maz potrafil uderzyc,wmowic mi ze jestem gorsza,co bym nie zrobila bylo zle.Nie wiem czy przyczyna byla inna kobieta ale mysle raczej ze w moim przypadku to byl alkohol.Mialam malutkie dziecko,zawsze marzylam o szczesliwej rodzinie,probowalam ratowac malzenstwo i moje marzenia.Trwalo to cztery lata,cztery lata koszmaru,bezsilnosci.Zabil we mnie wszelka radosc zycia,zniszczyl moje poczucie wartosci.
Nie chcialam tak zyc,nie chcialam zeby dziecko na to wszystko patrzylo.Rozwod przezylam bardzo ciezko ale z perspektywy czasu wiem ze w moim przypadku bylo to najlepsze wyjscie.Dziecko powinno wychowywac sie w kochajacej rodzinie.Zycze ci duzo sily i wytrwalosci.Rozmawiaj z mezem co czujesz i myslisz,moze jest szansa ze wszystko sie ulozy.
Pozdrawiam cieplutko.