Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[Kitulakate]

Nie pisała bo szczerze mówiąc nie miałam o czym.Biorę leki, chodzę do psychologa. Nie wiem czy pomaga, choć u pani psycholog ciągle sie śmieję. Ostatnie była tak spięta a jednocześnie nie mogłam opanować śmiechu. Rozbawiła mnie ćwiczeniami z oddychania i tym że próbowała mi wmówić że nie pogodziłam sie z niepełnosprawnością. Chyba nie wspomniałam o ty wcześniej, tak jestem osobą niepełnosprawną. Choruję od urodzenia, mam wadę bioder co utrudnia mi życie ale da sie jakoś wytrzymać. I miałam dość czasu żeby sie do tego przyzwyczaić, jak i do tego że moje życie nie będzie wyglądało zwyczajnie tylko z pewnymi ruchowymi trudnościami.Ale daję radę.
Staram sie wychodzić do ludzi zachowywać tak jak zwykle,ale wracam do domu i sie zastanawiam po co to robię? Przy mężu już nie pokazuję że jest mi źle bo go to zaczęło irytować.Więc udaję że wszystko gra. Najgorzej jest w pracy, nienawidzę tam chodzić. Mam dość udawania że jestem coś warta, że potrafię i że poradzę sobie z różnymi obowiązkami.Ale nic nie mówie tylko zaciskam zęby i udaje że jest świetnie. Ale ile można udawać? Czasem chciałabym żeby mnie zwolnili, ale z czego będę żyła,z czego sie utrzymamy?
Pocieszające jest to że już tak często nie myślę o samobójstwie, czasem przemknie mi przez myśl że może lepiej będzie wszystkim beze mnie ale wtedy patrząc na córcie myślę sobie że ona by mi tego nie wybaczyła. A może po prostu nie mam okazji do tego żeby posunąć sie do takiego kroku? Nie wiem ale mam nadzieję ze sie dowiem. W końcu po to między innymi po to chodzę od psychologa.
Zaczęłam znowu palić,byłam dumna że nie paliłam przez półtora roku, a teraz palę paczkę dziennie. Nie potrafię sobie poradzić z nałogiem więc jak mam rozwiązać swoje problemy?
Wiem że są tacy którzy mają większe problemy ode mnie i podziwiam ich za to że sobie tak świetnie radzą.