Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

listonoszeu

LEKARZ RODZINNY
Jeżeli zauważymy niepokojące oznaki zmęczenia, zniechęcenia, apatii, mamy poczucie
beznadziejności i trwa to dłużej niż dwa tygodnie powinniśmy udać się do lekarza.
Dobrym rozwiązaniem jest tutaj wizyta u lekarza rodzinnego i opowiedzenie mu o naszych
niepokojach. Lekarz oceni, czy jest to jedynie przemęczenie czy już stan, który należy
skonsultować ze specjalistą.

SPECJALISTA - PSYCHIATRA
Jeżeli czujemy, że nasz stan zdrowia znacznie się pogorszył pod względem psychicznym
i jesteśmy przekonani, że nie wynika to ze zwykłego przemęczenia lub ze względów osobistych
nie chcemy konsultacji z lekarzem rodzinnym, możemy udać się bezpośrednio do specjalisty
- w tym przypadku do psychiatry. Uwaga, do psychiatry nie jest wymagane skierowanie
od lekarza rodzinnego – możemy zarejestrować się bezpośrednio. Rejestracja do psychiatry
jest najczęściej przy gabinecie, a nie w ogólnej Rejestracji. Praktycznie w każdym mieście
funkcjonują ośrodki i poradnie zdrowia psychicznego.

Warto zaznaczyć, że przy wyborze lekarza psychiatry nie obowiązuje rejonizacja.
Jeśli zależy nam na większej anonimowości – można zapisać się na wizytę do lekarza psychiatry
w najbliższym dużym mieście.

UWAGA 1! Pamiętajmy, że lekarza obowiązuje tajemnica lekarska i nie może on informować rodziny,
szkoły ani zakładu pracy o naszym stanie zdrowia. Dlatego też nie warto zwlekać z wizytą,
Nie mamy czego się w tym wypadku obawiać.

UWAGA 2! Pamiętajmy, że leki antydepresyjne oraz pochodne może zapisywać JEDYNIE LEKARZ!!!!
Nie wolno samemu zaopatrywać się w nie bez konsultacji lekarskiej. Wiele leków ma skutki
uboczne lub nie można ich brać z innymi lekami lub przy dolegliwościach, chorobach czy stanach
odmiennych (szczególnie należy zwrócić tu uwagę na ciążę).

kokolinka486

Obawiasz się pierwszej wizyty u psychiatry, nie wiesz jak będzie wyglądała? To nic strasznego, nie ma się czego bać. Nie będzie bolesnych badań ani niczego wbrew Twojej woli. A może zastanawiasz się czy wybrać lekarza prywatnie czy państwowo? W poniższym artykule udzielamy kilku rad.

Prywatnie czy państwowo?

Wybór należy do Ciebie. Jeśli chodzi o jakość leczenia, różnica jest widoczna jedynie w cenie wizyty i w czasie (prywatna wizyta na pewno będzie możliwa szybciej). Lekarze przyjmujący w przychodniach państwowych, bardzo często także przyjmują w ramach prywatnych wizyt. Państwowo możesz zapisać się w rejonowej Poradni Zdrowia Psychicznego – nie jest potrzebne żadne skierowanie od lekarza rodzinnego i nic to nie kosztuje. Istnieją także prywatne ośrodki zajmujące się leczeniem psychiatrycznym (najczęściej są to tak zwane centra medyczne) lub lekarze przyjmujący indywidualnie w swoich gabinetach. Za prywatną wizytę w takim miejscu musisz zapłacić.

Czy mam się jakoś przygotować?

Nie jest wymagane jakieś szczególne przygotowanie do tej wizyty. Lekarz będzie z Tobą głównie rozmawiał. Na pewno zapyta, w jakim celu się zgłosiłeś i bardzo szczegółowo będzie chciał rozmawiać właśnie o tej rzeczy. Zada też pytania ogólne o Twój stan zdrowia – czy przyjmujesz jakieś leki, kiedy ostatnio chorowałeś. Może chcieć przeprowadzić jakieś proste badanie takie jak u zwykłego lekarza. Czasami lekarz prosi o wypełnienie kwestionariusza albo ankiety, żeby mógł szybciej zdiagnozować chorobę i zobaczyć, jak opisujesz to, co Cię martwi. Pozbądź się wszelkiego wstydu. Lekarz na pewno słyszał już o wiele gorsze rzeczy niż te, które chcesz mu powiedzieć.

Czy muszę iść do szpitala?

Taką decyzję może podjąć tylko lekarz. Nie można iść do szpitala „z własnej woli”. Można natomiast tam trafić bez własnej zgody jedynie, jeśli lekarz stwierdzi, że pacjent bezpośrednio lub pośrednio zagraża życiu i zdrowiu swojemu lub innej osoby.

Czy lekarz przepisze mi leki?

Nie wszyscy lekarze od razu decydują się na przepisywanie leków na pierwszej wizycie. Niektórzy chcą poznać pacjenta i jego problem, zobaczyć jak się zachowuje bez leków. Dopiero po jakimś czasie decydują się na włączenie leczenia farmakologicznego. Pamiętaj, że lekarz wie najlepiej, czy leki są Ci potrzebne – nie nalegaj na przepisanie recepty. Leki psychotropowe są szkodliwe i ich stosowanie niesie ze sobą bardzo dużo skutków ubocznych, których ciężko się pozbyć nawet po odstawieniu leków.

A jeśli lekarz stwierdzi, że przesadzam?

Lekarz nie może stwierdzić, że jakiś problem jest wymyślony lub przesadzony. Jak już skończy badać (rozmawiać) z Tobą i powie, że jesteś zdrowy, na pewno nigdy Cię nie wyśmieje – prędzej pochwali Cię za to, że zwracasz uwagę na swoje zdrowie psychiczne. Może także zalecić wizytę u psychologa. Psycholog nie leczy chorób takich jak depresja czy schizofrenia. Jest kimś w rodzaju doradcy, który może pokazać Ci optymalne rozwiązanie Twoich problemów. *

*źródło : http: // psychologia.wieszjak.pl

kokolinka486

„Psychiatria – całościowe spojrzenie na pacjenta”
- wywiad z lek. Wenesą Gajos

Pacjentów powstrzymuje przed wizytą u psychiatry lęk przed osądzeniem go ze strony lekarza. Z czego on może wynikać?

To, że pacjent obawia się rozmowy na osobiste tematy z nieznaną wcześniej osobą, jaką jest również lekarz, jest reakcją zrozumiałą. Podczas wizyty u psychiatry niejednokrotnie porusza się tematy trudne. Dlatego ważna jest pewność, że pacjent nie spotka się wtedy z krytyką, odrzuceniem lub pouczaniem.

Jaką postawę powinien więc przyjąć lekarz?

Pacjent ma prawo liczyć ze strony psychiatry na wsparcie, akceptację oraz pomoc w swoim problemie. Myślę, że pacjent podczas wizyty u lekarza czuje się pewniej, jeżeli jest szczerze i na bieżąco informowany na temat wniosków z badania – na temat tego, czy ma jakieś trudności i jakie są sposoby radzenia z nimi.

Czy lekarz ocenia lub krytykuje zachowanie pacjenta?

Zadaniem psychiatry nie jest ocena pacjenta, ale ocena problemu, z którym on przychodzi. Jeżeli lekarz pyta o pewne rzeczy to tylko po to, żeby możliwie jak najszybciej pomóc pacjentowi. Celem tych pytań jest osiągnięcie zdrowia pacjenta, a nie zwykła ciekawość, chęć osądzania, krytykowania, czy jakikolwiek inny cel, który nie służyłby pacjentowi.

Czy uważa pani, że zdarza się, że pacjenci uznają postawioną diagnozę za próbę „etykietkowania” ich?

Czasami rozpoznanie może być dla pacjenta trudne do zaakceptowania i wtedy może mieć on poczucie, że jest to pewien rodzaj niesprawiedliwego osądu. Nigdy jednak psychiatra nie ocenia systemu wartości pacjenta, jego przekonań, stylu bycia lub upodobań, tylko te parametry, które mogą świadczyć o istnieniu zaburzeń psychicznych.

Nie sądzi pani, że często wpływ na takie obawy może mieć społeczne uznawanie osób leczących się u psychiatry za ‘chorych psychicznie’, ‘nienormalnych’?

Z pewnością tak. A przecież ludzie zgłaszają się do psychiatry niekoniecznie z powodu podejrzenia choroby psychicznej, ale w trakcie chwilowych trudności, potrzeby wsparcia, w trudnych sytuacjach życiowych. Niestety nadal funkcjonuje stereotyp, że taka wizyta oznacza obecność ciężkich zaburzeń psychicznych. Nastawienie ludzi do tego typu leczenia jednak powoli się zmienia. W krajach wysoko rozwiniętych osób, które wymagają pomocy psychiatry, jest coraz więcej. Jakby spojrzeć na statystyki, okazuje się, że praktycznie co druga osoba na jakimś etapie życia boryka się z problemem natury psychicznej.

A w jaki sposób psychiatra jest w stanie osądzić, czy pacjent mówi całą prawdę?

Każda relacja między pacjentem a lekarzem, w tym także psychiatrą, powinna być oparta na wzajemnym zaufaniu. Psychiatra z założenia nie kwestionuje tego, co mówi pacjent. Zdarzają się jednak sytuacje, zwłaszcza w przypadku osób uzależnionych, gdzie pacjent chce osiągnąć jakiś konkretny cel. Jeżeli ten cel służy dobru pacjenta i pozwala na rozwiązanie jego problemów, to lekarz stara się wspierać ten cel. Jeżeli jednak można powiedzieć, że cele pacjenta są sprzeczne z poprawą jego zdrowia, psychiatra musi zachować pewną dozę sceptycyzmu wobec tego, co mówi pacjent.

Jak wygląda więc pozyskiwanie potrzebnych informacji w trakcie wizyty?

W trakcie badania pacjent pewne rzeczy o sobie mówi zupełnie otwarcie, innych możemy się tylko domyślać na podstawie na przykład jego zachowania, czy sposobu mówienia. Jednak o wielu rzeczach, których nie chce ujawniać pacjent, lekarz nie ma możliwości się dowiedzieć. Wbrew obiegowej opinii psychiatra lub psycholog to nie są osoby, które czytają w myślach. Bardzo polegamy na tym, co mówi pacjent i musimy szanować to, że nie chce o czymś mówić. Oczywiście szczera, życzliwa i wspierająca relacja może pomóc w tym, żeby pacjent się bardziej otworzył i zaufał swojemu lekarzowi. W przypadku, kiedy pacjent świadomie lub nieświadomie nie ujawnia ważnych informacji, zawsze istnieje ryzyko postawienia błędnej diagnozy i niewłaściwego leczenia.

Mogłaby pani przybliżyć, jak wygląda i na czym polega pierwsza wizyta u psychiatry?

Pierwsza wizyta trwa zazwyczaj około godziny, czyli jest dłuższa niż typowa wizyta u lekarza. Zaczyna się zazwyczaj od ustalenia podstawowych informacji o pacjencie – jego danych personalnych i przyczyny zgłoszenia się na wizytę. Istotne jest to, jak pacjent się czuje, jak spędza czas wolny, realizuje swoje dotychczasowe obowiązki, jakie ma relacje z najbliższymi. Ważne są informacje o przebytym wcześniej leczeniu, obecnych chorobach przewlekłych i przyjmowanych lekach.

Co jest jeszcze omawiane podczas takiej konsultacji?

Jeżeli jest to istotne dla rozpoznania, mogą padać pytania o sytuację rodzinną lub zawodową pacjenta, obecność czynników stresujących w otoczeniu pacjenta lub jego styl życia. Te wszystkie dane służą temu, aby jak najlepiej rozpoznać problemy pacjenta i sformułować skuteczne zalecenia. W trakcie wizyty jest także czas na wyjaśnienie tego, na czym polega podejrzewane zaburzenie i jak sobie z nim radzić. Można zalecić dalszą diagnostykę, leczenie farmakologiczne lub psychoterapię.

Poleciłaby pani pacjentom jakieś przygotowanie się do pierwszej wizyty?

Do wizyty można się przygotować, dotyczy to zwłaszcza osób, które mają przewlekłe problemy zdrowotne lub przebyły poważną chorobę – warto przynieść ze sobą posiadane wyniki badań lub inną dokumentację medyczną, a na pewno listę aktualnie przyjmowanych leków. Warto również przypomnieć sobie dotychczas przyjmowane leki psychiatryczne, ich dawkowanie i czas przyjmowania – to bardzo usprawnia potem wizytę.

Na koniec chciałam zapytać, co jest dla pani najbardziej pasjonujące w pracy lekarza psychiatry?

Praca psychiatry jest dla mnie szczególnie satysfakcjonująca, ponieważ umożliwia bardzo bliskie poznanie drugiego człowieka. Każdy lekarz w swojej pracy bada pacjenta, ale w pozostałych specjalnościach skupia się jednak na fizyczności. Zawód psychiatry pozwala patrzeć na człowieka bardziej całościowo, łączyć jego dolegliwości fizyczne z odczuciami psychicznymi, łączyć przeżycia wewnętrzne z okolicznościami zewnętrznymi. Takie podejście jest bardzo cenne i potrzebne w medycynie. Zawód psychiatry jest przy tym bardzo rozwijający, pozwala poznać punkt widzenia innych osób, ich doświadczenia i opinie.*

*źródło : [link widoczny dla zalogowanych] [link widoczny dla zalogowanych] terapiadialog.pl

nikoli

Co do udania się do psychiatry, nie zgodzę się. wciskają nam psychotropy a to błąd. zeby uporac sie z takimi problemami nalezy udac się do psychoterapeuty, wtedy uswiadomimy sobie wiele rzeczy, i zaczniemy walczyc. a leki psychotropowe tylko szkodza, mają tyle defektów ubocznych, że nie zdajemy sobie sprawy czy rzeczywiscie jestesmy radosni, czy smutni, bo one to powoduja...to jest syf i tyle. Powinny to jest osoby, które faktycznie chorują np na schizofrenię, padaczkę- wtedy bez leków psychotropowych się nie da, bo to choroby. A nie kiedy coś spowodowało nam smutek, który pogłębił się tak, że ciężko nam funkcjonować.

TenOdpowiedzialny

Dokładnie, nikoli ma rację. Nie wszystko trzeba "leczyć" lekami!

joanna212

Zgadzam się - czasami może nam pomóc zwykła rozmowa z psychologiem a niekoniecznie od razu przyjmowanie leków. Warto od tego zacząć, ja mogę polecić ze swojej strony to centrum: [link widoczny dla zalogowanych]
Byli bardzo profesjonalni a co najważniejsze - skuteczni.

TenOdpowiedzialny

Dzięki, przyda sie

malika

Bardzo przydatne informacje, dzięki

pola

Te informacje bardzo mi się przydadzą