Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Malgorzata_

Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości.

Paulo Coelho - Alchemik

Malgorzata_

Rozmowa liryczna

- Powiedz mi jak mnie kochasz.
- Powiem.
- Więc?
- Kocham cie w słońcu. I przy blasku świec.
Kocham cię w kapeluszu i w berecie.
W wielkim wietrze na szosie, i na koncercie.
W bzach i w brzozach, i w malinach, i w klonach.
I gdy śpisz. I gdy pracujesz skupiona.
I gdy jajko roztłukujesz ładnie -
nawet wtedy, gdy ci łyżka spadnie.
W taksówce. I w samochodzie. Bez wyjątku.
I na końcu ulicy. I na początku.
I gdy włosy grzebieniem rozdzielisz.
W niebezpieczeństwie. I na karuzeli.
W morzu. W górach. W kaloszach. I boso.
Dzisiaj. Wczoraj. I jutro. Dniem i nocą.
I wiosną, kiedy jaskółka przylata.
- A latem jak mnie kochasz?
- Jak treść lata.
- A jesienią, gdy chmurki i humorki?
- Nawet wtedy, gdy gubisz parasolki.
- A gdy zima posrebrzy ramy okien?
- Zimą kocham cię jak wesoły ogień.
Blisko przy twoim sercu. Koło niego.
A za oknami śnieg. Wrony na śniegu.

Konstanty Ildefons Galczynski

Malgorzata_

Ile miłości w miłości?
Opublikowano 2 października 2008 przez Joanna w Duchowość, Emocje, Psychologia | 8 komentarzy

Dziś przeczytałam króciutki, ale ciekawy wpis na temat mierzenia ilości miłości. Takuin zadał pytanie o to, czy może być mniej lub więcej miłości, czy może to tylko nasz umysł chce to mierzyć, a miłość po prostu jest. Zainspirowało mnie to do rozważań, zaowocowało też rozmową z przyjaciółką i dzielę się moimi spostrzeżeniami tutaj.

Mówimy “to jest najukochańsza osoba na świecie”, oznacza to więc, że inne kochamy mniej. Ale co to znaczy kochać bardziej lub mniej? Być bardziej lub mniej przywiązanym? Więc to nie miłość, to przywiązanie. Mniej lub bardziej chcieć przebywać z daną osobą. To potrzeba bliskości, a może nawet posiadania kogoś. To też raczej nie jest miłość. Za tą a nie inną osobą bardziej tęsknić? To lęk przed samotnością, a nie miłość. Mylimy miłość z tyloma rzeczami, ściągając na siebie cierpienie i zawód - aby zobaczyć jak wiele, wystarczy poczytać komentarze pod wpisem o rozstaniach.

Miłość jest tym czymś wielkim, bezwarunkowym, nie związanym z potrzebami, posiadaniem, lękiem. Miłość po prostu jest, niezależna tak naprawdę od obiektu, od cech osoby, od związku. A jednak w niektórych relacjach pozwalamy sobie na odczuwanie większej “ilości” miłości niż w innych. Czasem inne sprawy przesłaniają nam miłość jaka istnieje - negatywne emocje, potrzeby, przekonania. Jednych kochamy ponad życie, innych kochaliśmy a teraz nienawidzimy, na początku kochaliśmy ślepą miłością, a teraz miłość się wypaliła.

Mieliście kiedyś poczucie, że kochacie cały świat? Może to ideał, jakim są oświeceni (czy jakkolwiek to inaczej nazwać) mistrzowie, ale czemu nie dążyć do ideałów.

Przebudzenie jest dla mnie zdaniem sobie sprawy i odczuciem, że miłość po prostu jest wokół nas, totalnie bezwarunkowo. I że można się do niej “dokopać” odsuwając na bok wszystko to, co ją przesłania. Ważne jest też to, że miłość można dawać każdemu, bez względu na to w jakiej relacji z nim jesteśmy. Nie mamy przecież ograniczonego zasobu miłości, ograniczony może być jedynie kontakt z tym naszym wewnętrznym zasobem. A kontakt ten zaczyna się od wypełniania poczuciem miłości samego siebie czyli nauką samoakceptacji. Nie jest to takie proste, o nie. Ale mam wrażenie, że to podstawa czegoś, co nazywamy “szczęściem” czy “poczuciem pełni”.