Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[lolka_1]

usunelam

[FunikaNewYork]

lolka glowa do gory:)

[gość]

hej. chciłam ci napisac ze to ty nie wybralas rodzicow, zostalas pokrzywdzona ze tak a nie inaczej przezylas swoje dziecinstwo, ale nie jest to twoją winą. chciałaś się zabić- bo byłaś sama, nie czułas się bezpieczna. Ale tak duzo sie u ciebie zmieniło. zaczłas swoje życie pod skrzydłami męża i tak trzymaj. idziesz w dobrym kierunku. gorzej jest gdy sytuacja jest odwrotna. ma sie kochających rodziców, ale potem nie ma sie oparcia w mężu, nie czuje sie bezpiecznym i choc nie ma przemocy czujesz ze jestes ze wszystkim sama. ja po czesci teraz to przezywam. ciesz sie wiec kazdym dniem i sprobuj zatrzasnac drzwi twojego dzieciństwa. teraz sama masz rodzine i juz wiesz co robic by twoje dziecko powiedzialo ci w przyszlosci "dziekuje mamo" pozdrawiam goraco. monika.

[lolka nie zalogowana]

nie zalogowalo mnie....ale serdecznie dziekuje Ci Monika za mile slowa....staram sie zyc wlasnie tak jak mi radzisz....dziekuje jeszcze raz....to dla mnie wazne ze mnie rozumiecie....nawet nie wiecie ile mnie kosztowalo dojscie do takich postanowien i wnioskow. Poczucie winy jest przeogromne....w naszym kraju gdzie na pierwszym miejscu stawia sie rodzicow....gdzie nawet kosciol potepia tych ktorzy nie czcza matki i ojca.......Ja sie pogodzilam z sytuacja....moze zostane potepiona przez Boga.....ale moje dziecko wyrosnie na zdrowego psychicznie czlowieka....mam nadzieje....

[stefan]

jestem..........

[sk0wronek]

Hej, Nie wiem tak właściwie co takiego Cię spotkało, co oznacza to bycie olewanym. Nie wiem jacy to ludzie tak Cię potraktowali. Mieszkasz tam więc masz tam pewnie jakąś grupkę znajomych. Gdy studiowałem w Holandii, to nie miałem tam zbyt wiele znajomych osób. Bycie olewanym wydawało mi się być zwyczajnym porządkiem rzeczy. Każdy miał swoje sprawy, swoje zajęcia i one były zawsze ważniejsze od spraw innych.

Nauczyłem się, że lepiej jest nie budować swojego życia w oparciu o innych. Oczywiście bez przesady, są wyjątki jak rodzina czy choć ta jedna lub dwie bliskie osoby poza nią. Potrzebny jest ktoś w kim można znaleźć zawsze oparcie. To są chyba złe metody, ale mi jest lepiej gdy wiem, że mój nastrój nie zależy od humorów postronnych ludzi, którzy są raczej tłem niż treścią mojego życia.

Czy chciałem coś powiedzieć? Wszystko powyżej to chyba tylko zbędny komentarz. Nie wiem kto Cię odrzucił czy olał, ale nie przyznawaj im racji. Masz osoby, które stanowią sens Twojego życia, więc bądź przede wszystkim dla nich. Nie daj się wciągnąć w ten świat, o którym piszesz, że to ////nie cenzuralne slowo///administrator////. Nie brnij w to, nie warto.

Trzymaj się Lolka. Nie poddawaj się.

[joanna]

lolko , ale jacy ludzie cie olewaja??? kto? moze nie sa ciebie warci? i dlaczego tak ci na nich zalezy??? zadbaj o swoje najblizsze szcescie , dziecko , meza a nie o ludzi !!!!skup sie na najblizszej rodzinie , na sobie , a poczujesz sie naprawde szceslwia , tego ci zycze- chwila joanna

[lolka_1]

dziekuje kochani za dobre slowa.....wstydze sie za to co wczoraj pisalam.....znow mialam ten "zly"dzien. Juz wszystko dobrze.....dziekuje za wsparcie .Pozdrawiam z usmiechem

[Kina]

co sie dzieje loleczko??? jestem....czytam...myśle o Tobie

[lolka_1]

napisalam do moich rodzicow dlugi list...to byla porada terapeutki....moglam go nie wysylac tylko chodzilo o przelanie frustracji i strachu i zlosci na papier. Stalo sie tak ze moja rodzina zrobila okropna awanture w tak zwanym miedzyczasie.....i wyslalam ten list. Ciezko bylo.....bardzo ciezko.....Uwierzcie ze mialam sztorm w mozgu....Ale po tym liscie........cisza......juz nikt wiecej sie do mnie nie odezwal. W tym momencie dostalam ostateczny dowod na to ze jestem tym kims im nie potrzebnym. Juz to trwa kilka miesiecy.....nikt nie dzwoni (zreszta i tak nigdy do mnie nie dzwonili), nikt nie przesyla maili, smsow.....Ale to ich wybor....ja tylko pokazalam im co czuje, jak sie czulam latami....odrzucana, niechciana, gorsza....Teraz skupiam sie na wlasnej rodzinie......chyba juz tylko ich mam....To dziwne uczucie...nigdy nie myslalam ze mnie takie cos spotka.....Gdyby nie to totalne zalamanie, depresja ktora miesiacami zalewana byla alkoholem...gdyby w koncu nie pomoc meza i mojej terapeutki.....dalej udawalabym ze wszystko jest cacy i ktoregos dnia skonczylabym moje zycie po cichutku....raniac mojego syna i meza ktory (wiem to) kocha mnie bardzo ......bo nie unioslabym tych koszmarow.....Mam czesto ciezkie dni...ale jakos latwiej jest mi je zniesc. Mam okropne koszmary w nocy...ale maz zawsze mnie z nich budzi i tuli.....Musze zyc dla tych cudownych ludzi z ktorymi wlasnie gralam w pilke w ogrodzie i smialismy do lez ..... to moje skarby ktore dostalam od Boga....wlasciwie nie wiem za co...