Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[grazyna_50]

Teraz jest to tez relane ,chociaz nie wszystkim to dane ,pozdrowiena

[DELFINEK]

Idę przed siebie.
Czasem się potykam,
czasem żałuję,
czasem dziękuję,
czasem proszę,
czasem nie mam już siły.
Idę przed siebie.
Mam marzenia,
mam uśmiech,
mam łzy,
mam swoją drogę,
mam swój plan.
Idę przed siebie.
I choć wydaje się, że już umiem,
wciąż upadam.
Ale idę przed siebie z nadzieją,
że kiedy już braknie sił by wstać,
ktoś poda rękę i powie, że będzie dobrze...

[DELFINEK]

Szczęście jest jak wiatr,
odchodzi i przychodzi tak,
że nigdy nie wiesz kiedy,
zawita znowu do Ciebie.

Szczęście jest jak słońce,
wschodzi i zachodzi na niebie
nigdy nie świeci stale,
i nie grzeje na globie.

Szczęście jest jak sen,
trwa nie wiadomo kiedy
i jak śnisz, budzisz się, zasypiasz,
nie wie nikt czy znów pojawi się.

Szczęście jest jak woda,
płynie, odpływa, przypływa,
szumiąca, rwąca, stara i nowa,
czysta i mętna, lśniąca, zielona, niebieska, błyszcząca.

Szczęście jest jak powietrze,
jak tlen, nigdy nie jest go za dużo,
a za mało go jest,
chce się oddychać nim wciąż
i w płuca go brać,
nigdy go nie jest dość,
daje nam życia garść

[DELFINEK]

Nie ulegaj
swoim słabościom
tylko walcz i pokonuj
własne ułomności
aby twoja niepozorność
dla wielu obojętna
nic nie znacząca postać
została zauważona
zaakceptowana
i stała się wielka…
Zbierz w sobie siłę do życia
Wstań i stań wyprostowana
Pewna siebie, dzielna
Gotowa do walki
Gotowa do boju o swoje
Nie bój się, nie lękaj
Odetchnij z ulgą w spokoju
Wystaw twarz do słońca
Poczuj na sobie jego promienie
I UWIERZ W SIEBIE.

[DELFINEK]

Odchodzi lato
Tak wyczekiwane
Gwałtownością burz
Będzie odnotowane
Odchodzi powoli
Sennie jakby nie chciało
Co nam miało dać
To już każdemu dało
Lato zwyczajne
A żal się budzi
Odchodzi powoli jak my
I też trochę marudzi
Skąd ta tęsknota
Skąd to serca ściskanie
I ta niechęć pożegnania
Jak z ukochanym rozstanie
Już odchodzi już
A jeszcze za dłoń nas trzyma
Daje słoneczne uśmiechy
I trochę ciepła dla nas ma
Odchodzi syte zielenią życia
Każdemu dając swój czas
Na miłość i na rozstanie
Uczuciami obdarowując

[staryst]

Nie tak dawno, tak bardzo oczekiwane i upragnione, i już żegna sie z nami.Smutne ale prawdziwe.Robi miejsce swemu "następcy".

[grazyna_50]

Bardzo zaluje odejscia lata ,pozdrowienia

[DELFINEK]

Chcę poznać to co dla mnie jeszcze jest niezrozumiałe
Zobaczyć to co niewidzialne jest
Oczami dziecka, które tak nieśmiało
Okazuje światu każdy gest

Chcę jak dzieckożyć beztrosko
Nie przejmować się jutrzejszym dniem
Iść mą drogą ciągle prosto
Wyśnić życie pięknym snem

Każdy dzień kroplami rosy
Naszkicować lekko chcę
By im nadać kolor kłosów
Zbóż złocistych w słońca tle

Chcę też poznać ludzkie drogi
Wyrzeźbione ściegiem łez
Chcę przekroczyć śmierci progi
Poznać co to życia kres

Mieć w kieszeni garstkę szczęścia
W chwilach, gdy świat przyćmi Zło
gdy pozwolisz szczęściu przetrwać
Razem pokonamy go

W chwili, gdy świat się zawali
Kiedy nagle straci sens
My pozornie tacy mali
Odnajdziemy to co sensem jego jest.

[DELFINEK]

Jak nie kochać jesieni...

Jak nie kochać jesieni, jej babiego lata,
Liści niesionych wiatrem, w rytm deszczu tańczących.
Ptaków, co przed podróżą na drzewach usiadły,
Czekając na swych braci, za morze lecących.

Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,
Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.
Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,
Kojąc w twym słabym sercu, codzienne zgryzoty.

Jak nie kochać jesieni, smutnej, zatroskanej,
Pełnej tęsknoty za tym, co już nie powróci.
Chryzantemy pobieli, dla tych, których nie ma.
Szronem łąki maluje, ukoi, zasmuci.

Jak nie kochać jesieni, siostry listopada,
Tego, co królowanie blaskiem świec rozpocznie.
I w swoim majestacie uczy nas pokory.
Bez słowa na cmentarze wzywa nas corocznie.
Tadeusz Wywrocki



Liście jesienne

Liście jesienne leżą po brzegach dróg, mieniąc się jedną połową tęczy.
Wyglądają jak rozsypane róże wszelkich barw.
W stawie drżą złote plamy. Rząd drzew odbija się w nim różnie: wierzba - mgłą siwą, czerwona leszczyna - skrzydłem motyla, topole - ciemnymi kolumnami.
Skośne marmurowe schody, prowadzące ku wodzie, odbijają się w gląb i w przeciwną stronę niż prowadzą, tworząc klin.
Zadarte liście wierzby płyną jak dżonki, wiatrem popychane.
Wysoko przelatujące samoloty suną przez głębinę jak czarne płotki, małą gromadą.
Woda żyje, drzewa budzą się dzisiaj.
Wieje bowiem wiatr, który różni się od innych jak chuchnięcie od dmuchnięcia.
Z głębi piersi natury płynie to serdeczne chuchanie: wiatr halny.
Kto jeszcze nie wypowiedział swojej miłości, zdradzi się z nią w taki dzień.
Oto jest niekalendarzowy powrót wiosny.
Wiosna - kaprys, wiosna - łaska.
Możemy się jej wszędzie i zawsze spodziewać, tej Wiosny Niezależnej, zarówno w zimie, jak i w setnym choćby roku życia.
Maria Jasnorzewska Pawlikowska

[DELFINEK]

To wielka sztuka umieć żyć,


znajdować dobro, omijać zło...
Pragnąć miłości i bez niej być,
doceniać przyjaźń, nie zejść na dno!
To wielka sztuka umieć rozumieć,
ludzkie przywary i cudzy ból...
Czyjeś cierpienie, kruchość istnienia,
istotę grzechu, wymowę słów...
To wielka sztuka witać uśmiechem,
każdy dzień nowy, choć serce drży...
Wszak myśl ulotna powraca echem,
w pogodne i mroczne dni..
Życzę wam kochani słonecznego i w miarę ciepłego weekendu