Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

[stefan]

...smutek

cos wiem o tym uczuciu...
nie male cos...

nielatwo zaakcepowc siebei takim jak sie jest...
potem juz wydaje sie ze czasu nie mamy...
czas jest...
choroby sa...
my jestesmy...
swadomosc nasza jest...
sam sie czasto zdreczam...

nie wiem co napisac dalej...


pozdrawiam...




...

[Maleństwo_1988]

...Milego dnia Poli...

[murka4]

...

[Poliandria]

Jestem. A raczej jestesmy-ja i mój smutek

[Amarant]

...

[stefan]

jestem czytam...

...

[tabo]

tabo przytula

[Poliandria]

Smutne, samotne umieranie. Nie ma nikogo, komu mogłabym powiedziec jak bardzo mnie boli. Każdego dnia są wokół mnie ludzie, mówią do mnie, ja do nich-przekaz jakiś informacji. Nikt nie może mi pomóc, nikogo przy mnie nie ma. Nie szukam, boję się. Kiedy jeszcze walczyłam o siebie, próbowałam życ, nikt mi nie pomógł. Ci, których traktowałam, jako życzliwych mi ludzi, patrzyli, jak jestem gnębiona, niszczona, nikt nie stanął w mojej obronie. Odsunęli się ode mnie jak od trędowatej. Lojalnośc, życzliwośc, przyjaźń przegrały ze strachem o kariery, strachem przed utratą profitów. Nawet ten, który twierdził, że kocha mnie, że jestem dla niego ważna zostawił mnie. Nie spodziewałam się tego, ufałam bezgranicznie. Przeżyłabym każdą nielojalność, opuszczenie, zdradę, ale tej nie mogę. Dopełniła dramatu. Nie czuję nienawiści, tylko strach, przejmujący ból, smutek, żal, samotnośc. Nie widzę szans na życie. Strach przed kolejnym odrzuceniem odbiera mi wszelkie nadzieje. Chciałabym przytulic się, ale nie mam do kogo, a nawet gdyby ktoś taki zjawił się, to strach mnie sparalizuje.
I tyle niepotrzebnej miłości we mnie. Wciąż kocham tego słabego, żyjącego w zakłamaniu człowieka.
Jestem wojownikiem, który nie wyleczy już ran i nie pójdzie dalej. Wojownik może już tylko czekac na śmierć – w samotności. Zal mi życia, chciałam zyc.

[Amarant]

................

[Maleństwo_1988]

Jestes wielkim wojownikiem nie poddawaj sie walcz...