Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Malgorzata_

Enneagram - 9 typów osobowści
Przejdź do Komentarzy

Enneagram to starodawna nauka suficka opisująca dziewięć różnych typów osobowości oraz związki między nimi.
Może nam ona dopomóc w rozpoznaniu własnego typu oraz w radzeniu sobie z naszymi problemami. Dzięki Enneagramowi możemy nauczyć się lepiej rozumieć naszych współpracowników, kochanków, członków rodziny i przyjaciół; docenić to, że każdy typ ma możność rozwijania wyższych umiejętności ludzkich, takich jak empatia, wszechwiedza czy miłość. Ta książka może Ci pomóc w zrozumieniu siebie, w rozwikłaniu Twoich związków z innymi ludźmi, w poznaniu wyższych umiejętności charakterystych dla Twojego typu umysłu.
czas. ——————————————Czytaj Dalej :

Enneagram stanowi część tradycji nauczania, w której problemy osobowościowe traktowane są jako wskazówki, dzięki którym uświadomić sobie możemy nasze ukryte umiejętności. Mogą się one rozwijać, gdy rozwija się wyższa świadomość. Schematy przytoczone w tej książce pozwalają zbliżyć się do pełniejszego modelu opisującego poziomy potencjalnej ewolucji ludzkości, od osobowości ku całej gamie niezwykłych możliwości ludzkich, takich jak empatia, wszechwiedza czy miłość. Ważne jest, by nie zapominać o tym szerszym kontekście, gdy będziemy skupiać uwagę na dziewięciu typach charakteru, ponieważ pełny

Enneagram to jeden z bardzo nielicznych modeli świadomości uwzględniających zależność między osobowością a innymi poziomami ludzkich możliwości. Siła tego systemu tkwi w tym, że zwykłe wzory osobowości nawyki serca i umysłu, które zwykliśmy kwitować terminem „neurotyczne” traktowane są tu jako potencjalne punkty dostępu do wyższych stanów świadomości.

Łatwo nam docenić wartość Enneagramów opisujących osobowość, gdyż znaczną część naszej uwagi skupiamy na tych myślach i uczuciach, które utożsamiamy z własnym „ja”.’ Jeżeli jednak nasza własna, unikalna osobowość (inaczej mówiąc to, co zwykle traktujemy jako „moje ja”) jest w rzeczywistości tylko jednym z aspektów continuum rozwoju ludzkiego, to nasze myśli i uczucia muszą w jakiś sposób stanowić tło dla zrozumienia następnej fazy naszego rozwoju. Patrząc z tej rozszerzonej perspektywy psychologicznej możemy dostrzec w naszych tendencjach neurotycznych nauczycieli czy przyjaciół, wiodących nas godnie naprzód ku następnej fazie rozwoju. I jeśli, jak to sugeruje Enneagram, osobowość nasza jest pomostem na drodze ku poszerzonej świadomości, to możemy odnieść podwójną korzyść ze zrozumienia naszych własnych problemów. Po pierwsze, uczyni nas to skuteczniej działającymi i szczęśliwszymi. Po drugie, nauczymy się odrywać od własnej osobowości, aby pozwolić na rozkwit kolejnej fazy świadomości.

Tradycja ustnego przekazu

Enneagram typów osobowości stanowi część tradycyjnego systemu nauczania, przekazywanego ustnie. Materiału tego nadal najłatwiej się nauczyć uczestnicząc w spotkaniach grup osób należących do tego samego typu, które opowiadają o swoim życiu. System ten o wiele potężniej na nas oddziałuje, jeżeli mamy do czynienia z żywą relacją, a nie opisem. Po mniej więcej godzinie uczestnicy takiego spotkania, z początku wyglądający tak różnorodnie, niezwykle się do siebie upodabniają. Obserwator zaczyna dostrzegać podobieństwa w sposobach wchodzenia w kontakt fizyczny, w brzmieniu emocji, w napięciu twarzy oraz w rodzaju psychicznej obecności (co jest bardziej subtelnym wskaźnikiem typu). W miarę odsłaniania się przed audytorium określonego typu charakteru pewna konkretna jakość zaczyna wypełniać otaczającą przestrzeń. Każdemu typowi towarzyszy jedyna w swym rodzaju atmosfera, odróżniająca go od innych pewna specyficzna obecność.

Na pierwszy rzut oka grupa osób należących do tego samego typu wydaje się nie mieć ze sobą nic wspólnego. Obserwator zwraca bowiem uwagę na różnice płci, wieku, rasy, zawodu czy osobistego stylu. Po godzinie jednak wszyscy się do siebie upodabniają: ich historie życia, wybory, preferencje, cele są zbliżone. To czego unikają i to o czym marzą jest podobne. Zaczynają nawet wyglądać tak samo, gdy przestajemy skupiać uwagę na stroju czy specyficznym uśmiechu. Gdy nauczymy się odrywać uwagę od powierzchownych bodźców będziemy mogli rozpoznać określony typ na podstawie aspiracji i trudności wspólnych dla osób do niego należących.

Każdemu z dziewięciu typów świat jawi się całkiem inaczej. Wczuwając się w to, jak odbierają go inni, możesz porzucić własny punkt widzenia i posiąść prawdziwe zrozumienie ludzi takich, jakimi są naprawdę, a nie takich, jakimi Ci się wydają. Jeśli przyjmiesz ich punkt widzenia łatwiej Ci będzie o współodczuwanie z nimi. Gdy zaczniesz postrzegać świat z perspektywy innych niż Twój typów umysłu, natychmiast uświadomisz sobie, że każdy typ ograniczony jest własnym, nawykowym skrzywieniem.
Zawsze porusza mnie moc tej nauki, gdy rozpoznaję osiowe schematy własnego życia w opowiadaniach grupy złożonej z ludzi podobnych do mnie. Są to opowiadania o aktualnych sprawach, dziejących się w agencjach reklamowych, w sklepie, sali wykładowej czy sali do medytacji. Dzielą się nimi ludzie o schematach myślowych podobnych do moich, realizujący historię swojego życia tak, jak ja realizuję moją. Wiem, że mogę na nich liczyć, gdy poszukuję informacji, porady, gdy chcę, by przekazali mi odkrycia na własny temat.

Opowiadanie o historii własnego życia jest uderzające, gdy niezwykle intymne informacje ujawniane są z intencją wyjścia poza kontekst własnej osoby. Oczywiście opowiadanie o sobie może mieć na celu także uzyskanie pewnej jasności co do schematów rządzących życiem. W naszym przypadku jednak celem samozrozumienia jest nauczenie się postrzegania tych schematów od wewnątrz, odrywania się od nich, a z czasem wychodzenia poza obręb własnej osobowości. To „wychodzenie poza obręb” narzucone jest przez system operujący kilkoma stanami świadomości. Oznacza zatem coś więcej niż zwykłe przepracowywanie problemu aż do zaniku cierpienia. Wyjście poza obręb własnej osobowości to umiejętność oderwania uwagi od myśli i uczuć po to, by móc dopuścić do świadomości także inne spostrzeżenia.

Wypowiedzi cytowane w tej książce pochodzą z nagrań dokonanych w grupie dyskusyjnej, której członkowie mieli podobny typ osobowości. Ludzie ci gotowi byli wystąpić publicznie i opowiadać o sobie, by obserwatorzy mogli dzięki temu rozpoznać ich typ. Gdy prowadzę takie grupy zawsze kieruję uwagę na to, co odróżnia dany typ od innych. Pytania, które zadaję skupiają się zatem na tym, co unikalne dla każdego z dziewięciu typów, a nie na tym, co dla nich wspólne.

Trzeba kłaść nacisk na to, w jaki sposób ludzie różnią się od siebie, ponieważ wiele cierpienia w naszych kontaktach z innymi wynika z tego, że jesteśmy ślepi na ich punkt widzenia, że brak nam zrozumienia dla specyfiki rzeczywistości, w której żyją nasi bliscy.

Więcej w : Helen Parmer - Enneagram