Forum: depresja, smutek, leczenie, inne ...

Bogna

Nazywam się Bogna i mam 40 lat. Jestem osobą niepełnosprawną fizycznie. Miałam cudowne, choć bardzo trudne dzieciństwo. Każdy dzień był "walką" o moją samodzielność. Dzięki ogromnej wytrwałości i miłości moich Rodziców uzyskałam sprawność i chodziłam już samodzielnie.
W wieku 17-stu lat miałam wypadek samochodowy, w którym zginęli
moi Rodzice. Ja miałam złamaną prawą nogę. Operacja i długa rehabilitacja częściowo przywróciła utraconą sprawność. Tęsknota za Najbliższymi pozostanie już na zawsze.
Wypadek, śmierć mojego Brata, który trzy lata później odebrał sobie życie i różne trudne wydarzenia, które nastąpiły później, sprawiły,
że bardzo dobrze poznałam „smak samotności”, która „krzyczała ciszą”,
tak, by nikt jej nie słyszał. Nie miałam prawa do wyrażania swoich uczuć.
Nie mogłam też płakać, bo było to postrzegane, jak histeria.
Doprowadziło to do tego, że straciłam sens życia i chciałam, aby jaknajszybciej się ono skończyło. Nie chciałam już nikomu przeskadzać. Wtedy „pomocną dłoń” podała mi moja Chrzestna, która mieszka w Gorzowie Wielkopolskim.
Umiała słuchać, a także bardzo dużo mi tłumaczyła. Długie rozmowy
i miłość, którą od Niej otrzymałam, pozwoliły mi odzyskać wiarę w siebie i radość życia. Dzięki temu spełniło się jedno z moich marzeń, jakim było ukończenie pedagogiki ogólnej na Uniwersytecie Warszawskim.
Przekonałam się, jak bardzo można pomóc słowem komuś, kto jest bardzo samotny i zagubiony. Właśnie dlatego postanowiłam założyć swój blog aby w ten sposób dawać „cząstkę” siebie innym. Marzę, by każdemu przekazać tę „iskierkę” nadziei, która jest bardzo potrzebna do życia.

tabo

dzieki za piekne swiadectwo
o nadziei

witaj cieplo wsrod nas
zapewne nie tylko blog

ale i forum tu i nasz czat
potrzebuja nadziei

Bogna

Dziękuję za tak piękne, ciepłe słowa. Bardzo sedecznie zapraszam na mój
blog. Jego adres podałam na swoim profilu

Bogna

To jeden z moich wierszy:

************

W ciepłym słońcu wędruję,
twarzy dotykają niteczki cienkie.
Idę i życiu dziękuję,
że jest takie piękne.

Bardzo dziękuję dziś życiu
że świat piękny podziwiać mogę,
że spotykam dobrych ludzi
na swej życiowej drodze.

Dziękuję wiatrowi, że szumi
gdzieś cicho w starych drzewach,
że po liściach, które one gubią
idę na własnych nogach.

Kiedy słyszę, jak cudownie
śpiewa w górze ptak,
Chcę krzyczeć: "Życie, jesteś piękne!",
bo czyż nie jest tak?.

Warszawa, dnia 13,10, 95r.

Moja "przygoda z pisaniem" rozpoczęła się w Gorzowie. Zachęciła mnie do tego moja Chrzestna, gdy w 1992 r. byłam u Niej. Pisanie, które jest "moim światem", pomaga mi wyrażać to, co czuję.

tabo

dzieki za piekny wiersz

nie wszyscy z nas beda sie umieli ucieszyc
widzisz, depresja - to slowo ma wiele znaczen
obnizony nastroj ma wiele "twarzy"

jesli ktos z nas cierpi na depresje,
jako zaburzenie psychiczne -
- zdarza sie, ze jednym z syndromow jest anhedonia
(brak lub utrata odczuwania przyjemnosci)

wtedy trzeba do nas cierpliwosci
malymi krokami Smile

takze kilka osob w koncu zeszlego roku
stracilo najblizszych
tez wtedy trzeba dac sobie czas,
w ktorym nie od razu poczuje sie optymizm

ale dobrze, ze z nami jestes

Bogna

Witam! Dziękuję za odpowiedź. Wiem, że czasem bardzo trudno jest cieszyć się życiem, szczególnie wtedy, gdy inni nas nie zauważają i nie liczą się z naszym zdaniem. Wiem też, czym jest strata Najbliższych. Moi Rodzice zginęli, gdy miałam 17 lat. Barta straciłam trzy lata później.
Jedno wiem na pewno: Gdyby moja Ciocia nie podała mi ręki w odpowiedniej chwili, nie byłabym dzisiaj z Wami..

Bogna

Ten wiersz odzwierciedla stan, w jakim byłam:

*************

Otoczona ludźmi,
którzy nie widzieli
we mnie człowieka
zaszczuta, jak zwierzę,
nie miałam żadnych praw.

Nikt nie dostrzegał
mego cierpienia
i tego, że serce mi pęka.

Byłam tylko zabawką,
którą, gdy się zepsuje,
można wyrzucić
na śmietnik.

Pośród nocy mojego życia,
wyczerpana i zrozpaczona,
nie chciałam już nikomu
przeszkadzać,
nie chciałam, by lęk
przenikał mnie
do szpiku kości.

Nie miałam siły
walczyć z życiem
Nie widziłam jego
sensu.

Tak bardzo chciałam
odejść stąd
już na zawsze
i być szczęśliwa,
ale zabrakło mi odwagi.

Warszawa, dnia 08, 06, 2010r.

ewa 67

Cieszę się Bogna , że jesteś z nami .
Nie pamiętam abyśmy mieli w naszym gronie taką poetkę Smile

. Twoje wiersze są przejmujące . Myślę , że wiele osób może się z nimi identyfikować .

Ważne , że znalazła się osoba , która podała Ci pomocną dłoń , życie zraniło Cię bardzo , mam nadzieję , że teraz w jakiś sposób Ci to odpłaca .
Pozdrawiam Cię , co obecnie porabiasz , pracujesz ? .

Bogna

Witaj Ewo! Dziękuję, za Twoje słowa. Cieszę się, że podobają Ci się moje wiersze. Mimo, że piszę już 20 lat, dopiero niedawno zaczęłam pokazywać je śwatu. Dzieje, się tak dlatego, że Babcia, z którą mieszkam, nie akceptuje
tego. Kiedyś przeczytała "LIST DO RODZICÓW", który napisałam trzy lata
po wypadku. Jest to moje pożegnanie z Rodzicami. Babcia powiedziała, że skoro piszę do Osób, które nie żyją, to znaczy, że jestem upośledzona umysłowo. Bardzo mnie to zabolało. Babcia kazała mi zniszczyć ten list. Nie zrobiłam tego, ale od tamtej pory nie pokazuję Babci tego, co piszę. Niedawno odważyłam się dzielić z innymi tym, co piszę.
Nie pracuję. Jestem na rencie. Czas wypełnia mi właśnie pisanie, które
jest moim sposobem na samotność. Bardzo chcę dzielić się moimi przeżyciami.
Serdecznie pozdrawiam

Bogna

********

Nie mówię nic,
słowa nie wyrażą
mych uczuć.
Czasem tylko
serce mi pęka
i poduszka jest mokra od łez
pośród bezsennej nocy.

Warszawa, styczeń, 2000r.